จะค่อยๆเขียนนะครับ อยากจะลำดับเรื่องราวตั้งแต่เด็กขึ้นมานะครับ
เริ่มเลยนะครับ
เรื่องที่ 1 โรงเรียนประจำ เพื่อนคนแรก เซนต์เซย่าและดราก้อนบอล
เมื่อสมัยยังเล็กเป็นเด็กน้อยผมได้ย้ายโรงเรียนสองครั้งเนื่องจากคุณพ่อของผมต้องย้ายบ่อยตามประสาอาชีพรับราชการ
สาเหตุที่ผมต้องจำเป็นไปเรียนประจำนั้น อย่างแรกเลยคือเนื่องจากการเดินทางบ่อยๆของพ่อผมในเวลานั้น
ประเด็นถัดมาคือ เนื่องจากคุณแม่ของผม ประทับใจคนๆนึงมากซึ่งผมก็จำไม่ได้แล้วว่าเขาเป็นใคร รู้แต่ว่า ผู้ชายคนนี้เนี้ยบมาก ทุกกระเบียดนิ้ว แม่ผมเล่าว่า ขนาดกางเกงในพี่แกยังรีดเลย (น่ากลัวมากๆ)แต่ตอนนี้แม่ผมคงเสียใจน่าดูเพราะลูกชายคนนี้ ซกหมกและไม่มีระเบียบเอาซะเลย ให้ตายเหอะ แต่อยากไรก็ตามการไปอยู่โรงเรียนประจำของผมไม่เคยน่าเบื่อเลยและไม่ทำให้ผมเคยรู้สึกขาดเลย(ถึงแม้ว่าอาจจะมีแอบ เหงาและ เศร้าบ้าง)
เข้าเรื่องเลยดีกว่า
ผมยังจำวันแรกที่ไปโรงเรียนประจำทั้งสองที่ได้เลย
ภาพแรกของที่แรกมันรางเลือนมากๆ จำได้แค่ว่า แม่ผมเตรียมเสื่อผ้าไปหลายชุดมากเลยแต่ไม่สามารถให้ผมใช้ได้เนื่องจาก ที่นี่เค้ามีชุดสำหรับนักเรียนประจำ จำได้ว่ามันเหมือนชุดนักเรียนมาก ต่างกันแค่สีเสื้อ (นี่ยังดีนะครับ อีกที่นึงต่อมา ชุดเหมือนเด็กตามสถานสงเคราะห์มาก เหอๆๆ)อ้อ อย่าพึ่งไปคิดนะครับว่าผมไปอยู่โรงเรียนหรูๆ ไม่ใช่นะครับ โรงเรียนธรรมดานี่แหละ
โรงเรียนแรกนี้เป็นโรงเรียนคริสต์ครับ ความทรงจำเรื่องเพื่อนที่นี่มันแทบไม่มีเลย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นผมเด็กมากๆ
ความทรงจำในที่แห่งนี้ อบอวลไปด้วยความสนุกแบบเด็กๆและจินตนาการ จำได้ว่าผมมีกลุ่มเพื่อนที่สนุกมากๆ มีพี่คนนึงชอบการแสดงมากๆ ชอบกำกับละคร ผมได้ไปเล่นละครของแกบ่อยๆ แกจะชอบเล่นเป็นผุ้กำกับ มีเพื่อนๆร่วมเล่นมากมาย เรื่องนึงที่จำได้คือ ไซอิ่ว จำได้ว่าไปแสดงหลังเวทีโรงเรียน สนุกมากเลย มีคนอื่นมาดูก็ขำๆกัน จะว่าไปหน้าเวทีผมก็ได้แสดงบ่อยๆ ตอนเด็กๆมักไม่คิดอะไร ใครให้แสดงอะไรก็ทำตามที่บอก พอโตขึ้นมาผมกลับเป็นคนขี้อายมากเลย พอจะให้แสดงอะไรแบบนี้ผมจะหนีลูกเดียวเลย
อีกอย่างที่จำได้คือเพื่อนคนนึงครับ ตัวเล็กๆ ชอบเดินตามผมต้อยๆ เขาจะขำๆนิดนึง พูดจาหน่อๆหน่อย แต่ผมกลับชอบจะอยุ่กับเขาเพราะดูไม่มีพิษมีภัยดี
อ้อ ตอนที่ผมเรียนที่นี่ผมชอบเวลาที่ต้องไปโบสถ์มากเลยครับไม่รู้ทำไม แล้วอีกคนที่ผมจำได้ดีคือ ซิสเตอร์ท่านนึงครับ ท่านเคยบอกว่าแม่ผมครั้งหนึ่งว่า เด็กอย่างผมเนี่ย เลี้ยงยาก เลี้ยงให้ดีก็ดีไปเลย เลี้ยงไม่ดีระวังจะเสียคน โห ผมชอบนะ ซิสเตอร์พูดแบบนี้ ดูเราไม่เหมือนใครดี ฮ่าๆๆๆ ตอนนั้นผมดื้อนะ แต่เป็นดื้อแบบเงียบๆ เก็บความคิดที่สงสัยไว้ในใจตลอด มีอยู่วันนึงขณะที่เราสวดมนตร์อยู่ในโบสถ์ แล้วผมง่วงมากจำได้ว่า ซิสเตอร์หยิกผม เจ็บมากเลย ท่าจะเจ็บจริงๆ เพราะว่าผมจำได้ถึงเดี๋ยวนี้เลย สิ่งที่ผมไม่เคยลืมเลยถึงแม้ว่าผมจะจำหน้าแกไม่ได้แล้ว ซิสเตอร์คนนี้ก็คอยดูแลผมอย่างดีทุกเรื่อง คอยบอกผมเสมอว่าผมต้องทำตัวอย่างไร ผมรักซิสเตอร์มากเลย ไม่ว่าตอนนี้ท่านจะอยู่ที่ไหนผมเชื่อว่า ท่านจะได้รับการคุ้มครองและมีความสุขในที่งดงามแน่ๆเลยครับ
ต่อมาโรงเรียนที่สองนะครับ ที่นี่แตกต่างจากโรงเรียนแรกอย่างสิ้นเชิง เป็นโรงเรียนมีชื่อประจำจังหวัดนั้นเลยนะครับ แต่คุณภาพชีวิตผิดกันมา ฮ่าๆๆๆๆ แต่เชื่อเถอะ มีเรื่องราวที่ดีมากมายเกิดขึ้นที่นี่ to be continued...
(ป.ล.ยังไปไม่ถึงไหนเลย เหอๆๆ พอจะเขียนแล้วภาพความทรงจำมันออกมาไม่หยุดหย่อนเลยต้องพักเพื่อลำดับเรื่องราวขอสักครู่นะครับ)
