โสด...

"หากเรามีบ้านอยู่บนดวงจันทร์สักหลัง

เมื่อเปิดหน้าต่าง แล้วมองออกไปบนท้องฟ้า

คงจะเห็นดาวเคราะห์สีน้ำเงินซึ่งใครก็ไม่รู้บอกว่า

คล้ายผลส้ม ลอยสง่าอยู่อย่างสงบนิ่งและสวยงาม


แต่ในความเป็นจริงบนพื้นแผ่นผิวโลก บางครั้งความรู้สึกกลับไม่เป็นเช่นนั้น

ขณะเดียวกัน ณ ริมขอบหน้าต่างที่บ้านของเราบนโลก

ในคืนดาวดับ เราเห็นกระต่ายสถิตอยู่กลางเดือนเด่นสีเงินยวงนวลตา

และใครก็ไม่รู้บอกเราว่า

มีตากับยายตำข้าวอยู่บนนั้น


แต่ในความเป็นจริงบนพื้นแผ่นผิวดวงจันทร์ กลับไม่เป็นเช่นที่เห็น

ทุกคนมี “โลก” เป็นของตัวเอง และทุกคนมีชีวิตอยู่บน “โลก”

ความเข้าใจและความรักที่แท้กระมังหนอ ที่จะทำให้ “โลก” สงบสุข"

จาก คำนำหนังสือผลส้มสีน้ำเงิน


======

ช่วงนี้เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเอง "โสด"
แล้วก่อนหน้านั้น ไม่โสดหรอ ก็โสดมาตลอด
ไม่เห็นจะมีใครจริงๆสักทีในชีวิต

ที่ผ่านมา
ถึงผมจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียว
แต่ผมก็มีใครบางคนมาทำให้ผมแอบคิดถึงอยู่เหมือนกัน
แถมระหว่างนั้นก็พอมีคนผ่านเข้ามาพูดคุย แบ่งปันความรู้สึกให้ชีวิตไม่เหงา (หรือยิ่งทำให้เหงา ก็ไม่รู้ได้)

แต่วันนี้
อยู่ๆ คนๆนั้นและคนบางคน ก็หายไปจากชีวิตของผมทั้งหมด
หายไปในเวลาไล่เลี่ยกัน
ราวกับนัดหมาย ..

เมื่อก่อน..
ผมเป็นโรคกลัวความรัก
ไม่รู้ว่าเพราะเคยอกหักอย่างรุนแรงรึป่าว
ผมเลยกลัวความสัมพันธ์อย่างมาก
ประจวบกับต่อมา ดันมาแอบหลงรักเพื่อนสนิทอย่างรุนแรง แต่ไม่กล้าบอกอีก
ความรักของผมจึงไม่เคยไปถึงไหนสักที

วันนี้..
เมื่อเพื่อนคนนั้นของผมเค้าเปลี่ยนไป ระหว่างเราไม่น่าที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
แล้วใครๆที่เคยอยู่รอบตัวผมก็หายไปอีก..

แทนที่ผมจะเหงา หรือ เศร้าใจ
ผมกลับพบว่า
วันที่ผมไม่มีใคร ..
ผมกลับรู้สึก
โล่งที่ไม่ต้องเอาตัวเองไปยึดติดกับใคร..
โล่งที่ไม่ต้องเอาตัวเองไปคิดถึงใคร..
แล้วมองความรักแบบเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

เมื่อผมผ่านวันที่อ่อนแอที่สุดมา
ผมพบว่า ผมเข้มแข็งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

วันนี้..
ผมพอจะมองเห็นแล้วว่า ตัวเองต้องการความรักแบบไหน
คนไหนแบบไหนที่ผมอยากจะอยู่เคียงคู่กับเค้า
หัวเราะและร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเค้า
ใครสักคนที่เราจะมีกันและกัน
ถึงแม้ว่าจะไม่ตลอดไป

แต่อย่างน้อย แค่ยิ้มทุกครั้งที่คิดถึง ก็ยังดี...