วันที่ท้องฟ้าเปลี่ยนสี - When the sky changes its colours

ขณะนี้เวลาตีสี่กว่าๆ
ดึกมากๆ แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงนอนไม่หลับ
พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน
เวลานี้เป็นเวลาที่ผมต้องนอนขดตัวอย่างสบายอยู่ในผ้าห่ม
มันเหมือนกับว่ามีเรื่องที่ต้องคิดมากมายอยู่ในหัวของผม
แต่น่าแปลกที่ผมกลับพบว่า มันว่างเปล่า
ตอนนี้เหมือนมีเรื่องให้คิดมากมาย
แต่กลับไม่มีอะไรเลย

เมื่อกี้นี้เอง ผมลองออนเอ็มดู ไม่รู้เหมือนกันจะออนทำไมเวลานี้
เวลาที่ไม่มีใครแน่นอน ผมคิดเช่นนั้น
แต่เปล่าเลย
ผมเจอใครคนนึง เพื่อนคนไกลของผม
เพื่อนคนที่ผมเคยคิดถึงที่สุด
เพื่อนคนที่ผมเคยแอบยิ้มเวลามองเค้า
เพื่อนคนที่ผมเคยคิดถึง ทุกครั้งที่ผมสุขใจ หรือ เศร้าใจ
เพื่อนคนที่ผมแอบมองเค้ามาตั้งหก เจ็ดปี
เพื่อนคนไกลของผม
คิดถึง คิดถึงมาก คิดถึงที่สุด
ผมเคยบอกตัวเองแบบนั้น

ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา
อยู่ๆก็เหมือนกับว่า
เราเลิกคิดถึงกัน
ไม่ว่าด้วยเหตุผลของระยะทาง
หรืออะไรก็ตาม แต่มันเปลี่ยนไปแล้ว
ผมค่อยๆรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้อย่างเงียบๆ
แรกๆ ใจของผมเหมือนยังไม่ค่อยยอมรับยอมรับเท่าไหร่
แต่เมื่อยิ่งเพ่งคิด พิจารณาเรื่องราวต่าง
แล้วผมก็พบว่า
ไม่เฉพาะตัวเค้าเองที่เปลี่ยน
ใจผมเองก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ทีละน้อย ทีละน้อย
ทั้งๆที่ยังไม่มีใครมาเติมเต็ม
แปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกเศร้าใจ
กับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้เลย
แต่มันกลับเป็นความรู้สึกยอมรับซะมากกว่า
ยอมรับความจริงที่ว่า
ไม่มีเค้าอยู่ข้างๆใจผมอีกต่อไปแล้ว
หรือว่า แท้ที่จริงแล้ว
มันไม่มีตั้งแต่แรกกัน
ความรู้สึกที่ผมเฝ้าบอกกับตัวเองเสมอมา
แท้ที่จริงมันคืออะไรกันแน่

ยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้
แต่ตอนนี้ เวลานี้
มีสิ่งหนึ่งที่ผมแน่ใจก็คือ
เรื่องราวระหว่างเรา มันเปลี่ยนไปแล้ว
แต่ชีวิตของผมยังคงต้อง ดำเนินต่อไป
ผมศรัทธาในวันใหม่เสมอครับ
ขอให้ผมและเขาโชคดี


เขียนเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ เวลาตีสี่กว่า